Historia

Historia działu produkcyjnego

Pierwotnie dział produkcyjny powstał na terenie dawnej Huty Vítkovice, kiedy w grudniu 1883 roku wyprodukowano pierwszą rurę doczołową spawaną w piecu gazowym - była to pierwsza rura wyprodukowana w ówczesnej monarchii austro-węgierskiej. Od roku 1896 produkowano rury bezszwowe metodą Erhardta, zaś w 1908 roku uruchomiono linię Stiefela z udziałem samotnego wynalazcy tej metody produkcji. W latach 1918 aż 1919 wybudowano linię Wielki Mannesmann z wykańczalnią i tokarką do gwintów rurowych. Linię tę uruchomiono 04.09.1919. W latach 1926 aż 1927 zbudowano i uruchomiono linię Mały Mannesmann. Walcownia Wielki i Mały Mannesmann działają do dnia dzisiejszego.

W latach 1947 – 1971 do zakładu należała również walcownia Mannesmanna w Svinově. W roku 1962 rozpoczęto niedestrukcyjne testowanie rur. Wraz z wyłączeniem linii Stiefel w 1997 roku zakończono również pracę ciągarni zimnej.

Od 1999 roku firma została samodzielną spółką akcyjną wydzieloną z koncernu Vítkovice. Do września 2005 roku jedynym akcjonariuszem była firma ASTONIA, a.s. z SHIRAN GROUP. Obecnie zakład produkyjny należy do grupy TŽ-MS.

Historia rur bezszwowych

Rozwój silników parowych narzucał na samotną produkcję rur coraz wyższe wymagania. Rury produkowane metodą spawania nie spełniały już tych wymagań i konieczne było poszukiwanie nowych metod produkcji. Bracia Reinhard (*1856, †1922) i Max (*1857, †1915) Mannesmannowie wymyślili, jak na te czasy, nową technologię w bardzo pomysłowy sposób.

„Proces walcowania skośnego i odpowiednia walcarka” został opatentowany pod numerem 34 617 z  dnia 27.01.1885 i uzupełniony patentem nr 45 891 z dnia 13.05.1887. O znaczeniu tego rozwiązania świadczy fakt, iż po 100 latach technologia ta nadal jest żywa i ma perspektywę. Pierwotnie wynalazcy nie interesowali się produkcją rur, istnieją więc dwie legendy o tym, w jaki sposób powstało to rozwiązanie.

Według pierwszej legendy rozwiązanie było powiązane z reelingiem, który służył do wygładzania i prostowania stali kołowej, przeznaczonej do produkcji pilnika. Po procesie prostowania i wygładzenia pojawiały się części, które miały pęknięcia w rdzeniu. To samo działo się podczas poprzecznego walcowania kęsów dla cepów oraz prętów tłokowych. Walcowanie przebiegało na walcarce – reelu z trzema walcami. Okazało się, że przy zamianie trzeciego górnego walca na prowadnicę uzyskano efekt „luzowania”, co doprowadziło do opracowania skośnego przebijania. Druga wersja głosi, że Reinhard Mannesmann podczas obiadu bawił się z kawałkiem chleba, który przetaczał między palcami. Podczas tej zabawy uderzał kawałkiem chleba w wykałaczkę, którą trzymał w drugiej ręce, drążąc w ten sposób pusty kęs walcowany.

Najbliżej obiektywnej ocenie jest opinia profesora Franza Reuleauxa (przyjaciela rodziny i byłego nauczyciela Mannesmannów), który podczas swego wykładu w Berlinie stwierdził, iż wynalazek jest wynikiem uporczywego myślenia i niezliczonych prób rozwiązania zadania, które wynalazcy otrzymali od swego ojca.

Pierwsze próby walcowania rur przeprowadzono w Remschei na walcarce, na której bracia produkowali pilniki. Pierwszy kęs walcowany wyprodukowano w nocy 22.08.1886. Pierwsze rury bezszwowe zostały wyprodukowane metodą walcowania skośnego w trzech zakładach, w miejscowości Bous w Saarze, w Landore w Anglii i w Chomutově. Poszukiwano również sposoby produkcji rur o mniejszej średnicy i grubości ściany. Po wielu próbach w 1890 roku Reinhard Mannesmann złożył wniosek patentowy na „Sposób i urządzenie do formowania, walcowania i kalibrowania rur oraz innych brył pustych”, który został wydany patentem nr 58 762 w dniu 24.02.1891. W tym czasie powstała również nazwa nowego procesu walcowania. Profesor Reuleaux nazwał ten proces walcowania szlakiem pielgrzymkowym według przemarszu procesji do miejsca pielgrzymkowego w Echternachu w Luksemburgu, dokąd rodzina Mannesmannów jeździła. Pierwsza rura walcowana w taki sposób miała rozmiary 68 x 5 mm, długość 4m.